Jeugdbeschermer krijgt meisje na vier jaar weer naar school

Nog geen maand zat Yanzhi in de brugklas, toen hield ze het voor gezien. Ze wilde niet meer naar school. Kon het niet. Uiteindelijk zat ze ruim vier jaar op haar kamer. Jeugd- en Gezinsbeschermer Hugo Nibte was actief in het gezin toen daar verandering in kwam, tot grote vreugde van haar ouders en het meisje zelf: “Ik ben heel blij met hoe het nu gaat.”

De neiging om zich terug te trekken begon eigenlijk al op de basisschool. In groep vijf bleef Yanzhi regelmatig een weekje thuis. “Dat werd steeds meer. De langste periode dat ik aaneengesloten niet naar school ging, was op de basisschool drie weken. De reden? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik vond het ook lastig om over stress of andere gevoelens te praten”, zegt de nu 17-jarige Yanzhi.

Op de middelbare school gaf een conflict met haar beste vriendin de doorslag. Yanzhi: “Daar voelde ik me rot over en ik kon het niet uitpraten. Dat kon ik niet verdragen. Ik raakte achter met huiswerk en voelde me hopeloos. Toen in die periode ook nog mijn oma overleed, vielen al mijn interesses weg. Ik had geen zin meer in de toekomst, geen zin meer in het leven. Daarom besloot ik helemaal te stoppen met school.”

Ommekeer

Tot groot verdriet en ergernis van haar ouders bleef Yanzhi vervolgens dag in dag uit op haar kamer. Wat haar vader en moeder ook wel of niet deden, constante ruzies ten spijt, ze ging niet naar school. Daarop kwamen vertegenwoordigers van allerlei organisaties en instellingen, waaronder de leerplichtambtenaar, over de vloer. “Maar ik was heel standvastig. Ik wilde niet. Een uitnodiging voor een zomerkamp voor de Chinese kerk waar mijn ouders ook lid van zijn, zorgde voor een ommekeer. Ik besloot erheen te gaan en voelde me daar erg prettig.”

Culturele interview

Hugo Nibte werkt sinds 2002 bij De Jeugd- en Gezinsbeschermers (DJGB). Ondanks zijn twintig jaar ervaring was de situatie van Yanzhi ook voor hem bijzonder. “Ze had al twee jaar hulp gehad in het vrijwillig kader, maar zat nog steeds thuis. Ze volgde inmiddels wel online lessen maar er was niet veel van de grond gekomen en de ouders hadden het gevoel dat ze niet werden gehoord. Toen ik daar kwam zat Yanzhi permanent op haar kamer en wilde ze niemand spreken. Het was inmiddels wel gedwongen kader geworden maar toch ben ik eerst een band gaan opbouwen met de ouders. Ik wilde iedereen ruimte geven, wilde weten wat zij wilden. Daarvoor heb ik gebruik gemaakt van het culturele interview. Ook omdat we binnen de jeugdzorg relatief weinig te maken krijgen met mensen met een Chinese achtergrond. Door het invullen van dit formulier, kwam ik veel te weten over de Chinese cultuur en hun familiebanden, hierdoor begreep ik het gezin beter. Voor de ouders was dit heel belangrijk. Ik moest niet alleen het vertrouwen van Yanzhi winnen, ook dat van haar ouders. Dat lukte. Vervolgens heb ik eerst kennis gemaakt met haar via beeldbellen. Daarna wilde ze me ook ontmoeten. Uiteindelijk is ze met hulp van diverse organisaties weer naar school gegaan. Ik heb gekeken naar een school met maatwerk, dat klikte goed. Daar lieten ze haar in haar waarde. En ze doet het nu hartstikke goed.”

Vangnet

Yanzhi: “Hugo was heel aardig. Hij vroeg eerst hoe het met me ging en hij zorgde voor de vooruitgang en communicatie met andere betrokkenen zoals I-psy en de leerplichtambtenaar. Het was ook erg speciaal dat alle betrokkenen een migratie achtergrond hadden. Volgens mijn vader hielp dat  erg veel om elkaar beter te begrijpen. Daarna ging ik naar een maatwerkklas, speciaal voor kinderen die lang niet naar school zijn geweest. Dat ging best soepel. We hadden twee docenten op maximaal tien kinderen en de lesuren werden bepaald per leerling. Er zijn geen vaste tijden. Ik vond het heel fijn. Het voelde als een veilige plek. Sinds dit schooljaar ben ik doorgestroomd naar het regulier, speciaal onderwijs. Spannend maar ook goed. Ik ben blij dat ik tot dit punt ben gekomen. De band met mijn ouders is nu ook veel beter. Ik durf eerder hulp te vragen en ik heb een vangnet bij mijn vrienden van de kerk.”

Hugo: “ Het gaat erom, hoe profileer je jezelf. Het is belangrijk om een band te krijgen. Pas daarna kun je ze meekrijgen en de verantwoordelijkheid geven.”