Haar twee dochters zijn uithuisgeplaatst. Nickyta vindt dat vreselijk maar snapt inmiddels waarom en denkt nu ook dat dit inderdaad het beste is voor de meisjes. Als ze ontdekt dat ze ongepland zwanger is van de derde is de schrik enorm, want ze beseft meteen dat ze ook dit kindje niet zal kunnen houden…​

Annemarie Dijkstra (60) is als Jeugd- en Gezinsbeschermer betrokken bij het gezin. En al heeft Annemarie in het verleden maatregelen genomen waar Nickyta (32) en haar man het absoluut niet mee eens waren, ze zoeken altijd de samenwerking om met elkaar tot de beste oplossing voor de kinderen te komen. Ook dit is een vorm van cliëntparticipatie.

“Natuurlijk, soms is Nickyta boos op me. Als ik iets zeg wat ze liever niet hoort, bijvoorbeeld dat het bezoek toch niet wordt uitgebreid met een nachtje slapen. Maar als ik uitleg waarom, bijvoorbeeld omdat het niet goed is voor de kinderen, draait ze wel weer bij. Want uiteindelijk wil ze vooral het beste voor de kinderen”, zegt de jeugd- en gezinsbeschermer.

Niet alleen in deze zaak, Annemarie probeert in haar werk vanuit een gedwongen kader, ouders toch het liefst zoveel mogelijk betrokken te houden, ook al hebben ze het gezag niet meer. “Kinderen zijn ontzettend loyaal aan hun ouders. Wat er ook is gebeurd, ze zullen altijd in contact met hen willen zijn en zeggen dat als ze zelf mogen kiezen ze bij ouders willen wonen. Of ze gaan als ze 18 zijn weer terug.”

Uithuisplaatsing

In het geval van Nickyta is het volgens Annemarie vooral een kwestie van niet kunnen, waardoor de kinderen uithuisgeplaatst zijn. “Ze overspoelt ze met liefde. Dat betekent dat ze bijvoorbeeld veel  snoep kregen en de hele dag tv keken. Toen ze 2 en 4 jaar oud waren had de oudste alleen nog rotte tandjes in haar mond doordat ze een zuigflesje limonade mee naar bed kreeg. De hele woning was enorm vervuild. In eerste instantie zijn de kinderen tijdelijk weggehaald zodat het huis gereinigd kon worden en Nickyta haar zaakjes op orde kon krijgen. Maar uiteindelijk lukte dat niet en heb ik haar moeten vertellen dat de kinderen niet meer terug naar huis zouden komen. Dat was hartverscheurend. Maar omdat ze zoveel liefde voor de kinderen heeft, is Nickyta erin geslaagd ze dat zelf te vertellen en heeft ze het kunnen opbrengen om ze met een dikke kus zelf uit te zwaaien. Echt ontzettend knap.”

Dat is nu vier jaar geleden. De meisjes zijn inmiddels 6 en 8 jaar oud en hebben een broertje van 3. Hij is afgestaan ter adoptie. Puur omdat het moederhart van Nickyta zo groot is. “De meisjes hebben de eerste jaren bij ons gewoond. Tegenwoordig zien we ze om het weekend, maar in het begin was dat anderhalf uur in de zes weken. Wat voor band kun je dan opbouwen met een baby? Daarom heb ik gezegd: zoek maar ouders die wel volledig voor hem kunnen zorgen. Geen pleegouders waar hij misschien ooit weer weg moet, maar adoptieouders die hem alle liefde kunnen geven.”

Derde kind

Ze beseft dat ze zelf niet in staat is om haar kinderen op te voeden. Ze is heel verdrietig omdat de meisjes al twee mislukte plaatsingen in pleeggezinnen achter de rug hebben en wil dit voor haar zoon voorkomen door definitief afstand te doen.

Nickyta: “Ik ben zelf als kind ook uit huis geplaatst, voor mij was dat een hele vooruitgang. Bij mij thuis was het niet hygiënisch. Mijn moeder en stiefvader zorgden niet goed voor mij. Toen ik twee kinderen kreeg bleek dat ik nooit geleerd had om een huishouden te runnen. En mijn vriend ook niet. Het werd een grote zooi. We hebben eerst ondersteuning gekregen en toen dat niet hielp ben ik onderzocht. De uitkomst was dat ik zwakbegaafd ben, dat ik me niet kan inleven in een vierjarige. Dat vind ik nog steeds belachelijk maar ik ben het er wel mee eens dat het voor onze oudste het beste is dat zij in een andere setting woont. Ze is heel moeilijk. Ik wilde absoluut geen derde kind maar de zwangerschap was al 28 weken ver toen ik het ontdekte. Meteen na de bevalling is hij weggehaald, dat wilde ik zo, als ik hem had gezien zou ik gevochten hebben als een leeuwin om hem te houden. Dat heb ik bewust niet gedaan, ik heb hem gebaard voor iemand anders. Ik heb zijn ouders zelf uitgekozen, het zijn twee mannen. Annemarie krijgt informatie hoe het gaat, dat bewaart ze voor mij. Als we er klaar voor zijn, kunnen we dat krijgen. Wij geven ook informatie over ons aan Annemarie zodat zij dat ooit aan hem kan geven. Annemarie is een topper. Als zij niet onze voogd zou zijn, was ik zeker niet zo meegaand geweest.”