Als haar opa en oma in januari hun diamanten bruiloftsfeest vieren, is kleindochter Rosalie van de partij. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Tijdens haar vijftienjarige leventje heeft Rosalie nauwelijks contact gehad met haar familie. Jeugd- en Gezinsbeschermer Caroline Heeremans bracht daar recent verandering in, tot grote vreugde van het meisje: “Ik ben echt heel blij”.

Afgelopen zomer stapte Rosalie voor het eerst over de drempel in het huis van haar grootouders. Tot haar verbazing zag ze zichzelf daar tussen de portretfoto’s aan de muur hangen. “Vooraf vond ik het heel spannend om op bezoek te gaan bij opa en oma, maar dat gevoel verdween heel snel. Ik was direct op mijn gemak, het voelde direct echt als familie”, zegt Rosalie.

Caroline Heeremans werkt sinds 2006 bij De Jeugd- en Gezinsbeschermers (DJGB) en is in die hoedanigheid sinds 3,5 jaar de voogd van Rosalie. Het meisje verloor op negenjarige leeftijd haar moeder. Vervolgens woonde ze eerst ruim een jaar bij een vriendin en sindsdien in een gezinshuis. Omdat haar moeder, waar Rosalie een nauwe band mee had, gebrouilleerd was met haar eigen familie en ook geen enkel contact wilde met de vader van het meisje en zijn familie, wilde Rosalie ook niets van hen weten.

Foto: Caroline Heeremans

Enthousiast en warm

“Omdat haar moeder altijd negatief sprak over hen, had Rosalie geen positief beeld van de familie en wilde ze er niets van weten. Op een gegeven moment dacht ik: dat is toch een beetje raar; ze heeft familie maar kent ze niet. Daarop heb ik contact gezocht met haar opa en oma van vaders kant. Zij reageerden heel enthousiast en warm”, aldus de voogd. Ze wist haar pupil over te halen, samen met haar op familiebezoek te gaan.

Caroline: “Opa en oma waren heel zenuwachtig. Net als Rosalie. Ze moesten even aan elkaar wennen. Maar het pakte heel goed uit. Ze zeiden direct: ‘ze hoort erbij’. Het was fantastisch, dat ze deel uitmaakt van een familie, dat had Rosalie zich nooit gerealiseerd.”

Vader

Vervolgens werd het meisje toch ook wel nieuwsgierig naar haar vader. Ook met hem volgde een ontmoeting maar die pakte iets minder goed uit. Bij zijn twee zussen, tantes dus, ging ze eveneens langs en dat klikte wel. Rosalie: “Mijn vader is wat anders dan anderen. Ik heb hem gezien en dat is voor mij voorlopig genoeg. Met de tantes en een nichtje was het leuk. Zij houden, net als ik, van paarden en ze hebben er ook een paar. Misschien kan ik daar ooit een keertje gaan paardrijden, wie weet. Eerst ga ik maar eens naar het zestigjarig huwelijksfeest van opa en oma, daarna zien we wel verder.”

Grootouders zelf zijn in ieder geval dolgelukkig met het herstelde contact hun kleindochter. Caroline: “Ze gaven aan: ‘onze grootste wens is uitgekomen. De familie is nu echt compleet. Rosalie hoorde er altijd al bij, ook al was ze niet fysiek aanwezig’.” Opa appt haar nu zo’n beetje elke dag. Rosalie: “Dan vraagt hij bijvoorbeeld hoe het met me gaat. Of hoe de tentamens gingen, ik zit in het eindexamenjaar van het vmbo. Echt heel lief”. Ook Caroline is blij: “Ik vind het heel fijn voor haar, dat ze nu weet wat haar achtergrond is. Dat ik haar dat mee heb kunnen geven is toch geweldig. Ik hoop echt dat ze onderdeel van de familie wordt.”

Uren

Als jeugd- en gezinsbeschermer doet Caroline wat in haar ogen nodig is, al is het passen en meten met de beschikbare tijd. “Voor een meisje als Rosalie heb ik één uur per week. Haar begeleiden naar het bezoek aan haar grootouders kan eigenlijk niet. Dat kost alleen al bijna een dag, dan kom ik in de knoei met mijn andere werkzaamheden. Als voogd heb je een grote verantwoordelijkheid, maar de minste tijd. Dat is heel gek. Want je hebt wel een taak om te investeren in contact met biologische familie het creëren van een netwerk.”