Opvoeden is niet zwart-wit. Er is geen handleiding, geen vaste routekaart. Soms voelt het als een enorme puzzel, waarvan je de helft van de stukjes kwijt lijkt te zijn of je ineens een puzzel moet maken die je helemaal niet zelf hebt uitgekozen.

Ik ben Hope*, moeder van twee kinderen: een dochter van zes en een zoontje van drieënhalf. Mijn dochter staat sinds maart 2025 onder toezicht (OTS). Haar vader en ik zijn al sinds ze drie maanden oud was uit elkaar. Helaas hebben wij onderling geen goed contact. Met de vader van mijn jongste zoon ben ik samen, hij is voor ons gezin een onmisbare schakel.

Mijn pad als moeder is er één van groei, vallen, opstaan en blijven proberen. Een OTS komt met zorgen, twijfels, schaamte misschien ook. In het begin dacht ik: zie je wel, iedereen gaat nu denken dat ik een slechte moeder ben. Maar dat is niet waar, ik ben geen slechte moeder. Jeugdbescherming is er niet om je ‘af te keuren’, maar om je te helpen als je daarvoor open durft te staan.

Samenwerken is moeilijk, maar noodzakelijk

Ik weet hoe het is om in strijd te leven, bijvoorbeeld met de andere ouder of richting het systeem.  Je wil het goed doen voor je kind, maar je weet niet meer wat goed is. En dan komt er een jeugdbeschermer in je leven die zegt: “Jullie moeten als ouders aan het werk. Niet ik.” Dat komt binnen, helemaal als het contact met de andere ouder niet goed is. En toch heeft ze gelijk, want ouders horen de verantwoordelijkheid voor hun kind samen te dragen. Je kunt als ouder geen verandering verwachten als je zelf op dezelfde plek blijft staan. Als je blijft wijzen naar de ander of naar jeugdzorg kom je niet vooruit. Ik heb geleerd dat ik alleen verder kon komen als ik echt ging samenwerken. Met mijn jeugdbeschermer, maar vooral: met mezelf. Want hoe kun je opvoeden vanuit verbinding, als je die verbinding met jezelf mist?

De kracht van kwetsbaarheid

In het begin was ik vooral bezig met controleren. Alles tot in detail uitleggen aan de vader van mijn dochter, alles onderbouwen, alles ‘goed willen doen’. Ik dacht dat dat sterk zijn was. Maar echte kracht zit in kwetsbaarheid. In durven zeggen: ik vind het moeilijk, ik weet het even niet, ik heb hulp nodig. Wanneer je je dan kunt openstellen voor hulpverlening, sta je mijn inziens in je kracht, voor je kind!  Kwetsbaarheid opent deuren. Toen ik mijn emoties niet meer probeerde weg te stoppen, maar juist ging doorvoelen en ermee aan de slag ging, veranderde er iets in mij. Ik leerde beter communiceren. Ik leerde om niet direct vanuit emotie te reageren, maar om mezelf gerichte vragen te stellen: Wat voel ik? Wat doet dit met mij?  Wil ik hiermee iets doen? Ik heb op eigen kracht voor dit pad gekozen, het heeft mij heel veel waardevols gebracht.

Wat ik ouders wil meegeven

Als je in een moeilijke opvoedsituatie zit, of in een traject met jeugdzorg:

-Durf je kwetsbaarheid te laten zien. Je hoeft het niet alleen te doen – kwetsbaarheid is geen zwakte, maar juist een kracht.
-Probeer niet direct vanuit je emotie te reageren. Laat het even bezinken en stel jezelf vragen.
–Vergeet jezelf niet. Je bent meer dan alleen ouder; je bent ook nog gewoon jij.
-Geef de hoop niet op. Zelfs als het donker voelt, is er altijd ruimte voor groei. Kijk naar wat jij al hebt bereikt.
–Samenwerken is geen zwakte, het is kracht.

*Gefingeerde naam