Een getraumatiseerde vader. Een moeder die geen liefde en zorg kon geven. Pleegouders die plotseling besluiten: we stoppen ermee. Gezinshuisouders die zeggen: we gaan ons richten op een andere doelgroep. Kjell staat er op zijn zestiende helemaal alleen voor. Vanaf zijn vijfde is hij van hot naar her gebracht. Jeugdbeschermer Chantal Stoop is bijna al die tijd een van de weinige vaste ankers in zijn leven: “Kjell is echt een ontzettend lieve jongen. Hij is het slachtoffer van het systeem.” 

De story of his life: pech op pech op pech. Toch zit Kjell vrolijk, vriendelijk en optimistisch in zijn kamer. Hij is blij met zijn plek in de woongroep waar hij sinds een klein jaartje verblijft. Hij hoopt dat hij ook na zijn achttiende hier kan blijven, in de achttienplus afdeling van deze organisatie.

Chantal Stoop (40) is bijna zestien jaar in dienst bij De Jeugd- en Gezinsbeschermers (DJGB). Daarvoor werkte ze zes jaar bij een fasehuis van het Leger des Heils. “Ik was pas 24 jaar toen ik de overstap maakte. Mensen vonden mij eigenlijk te jong om voogd te worden en ik wilde het eerst eigenlijk helemaal niet, maar de functie jeugdbeschermer vond ik wel wat. In het begin moest ik mezelf wel bewijzen als ik ergens kwam, laten zien dat ik geschoold was, dat ik wist wat ik deed. Nu ik 40 ben, krijg ik die vraag niet meer maar ben ik nog steeds dezelfde persoonlijkheid met dezelfde passie.”

Op zijn zevende werd ze de jeugdbeschermer van Kjell. Al eerder, op zijn vijfde, was hij  uithuisgeplaatst. “Zijn ouders waren niet in staat om voor hem te zorgen.” Hij werd ondergebracht bij een zus van zijn oma die hij tante en moeder noemt, maar ook kon hij niet blijven. Daarop kwam hij in een pleeggezin terecht tot zij – tot verbijstering van Chantal – plotseling aangaven ermee te stoppen. Op zijn nieuwe plek, een zorgboerderij, ging het vreselijk mis en Kjell – nog geen twaalf jaar oud- werd daardoor in een gesloten instelling geplaatst. “The living hell”, zegt hij daar over.

Het dieptepunt van haar carrière noemt Chantal het gevecht dat ze na dat jaar moest leveren om een plekje te vinden voor de jongen die onder meer is gediagnostiseerd met adhd en een hechtingsstoornis. “Toen ik eindelijk een gezinshuis had gevonden waar hij misschien terecht kon, moest ie daar min of meer solliciteren. Zat ik daar met dat kind aan tafel, vroegen ze glashard aan hem: Waarom zou je hier willen wonen? Wat een vraag! Wat denk je? ‘Omdat ik ook graag onderdeel wil zijn van een gezin’, zei hij nog. Daarna ben ik op kantoor in huilen uitgebarsten.”

En jawel, na drie jaar moest hij ook hier weg. Dit keer besloten de gezinshuisouders dat ze wilden overstappen op een andere doelgroep… Kjell ging weer even naar zijn ‘tante/moeder’ maar zijn karakter en dat van de man van tante botste. Dat was een klein jaar geleden, sindsdien verblijft Kjell mede dankzij een tip van zijn psycholoog, in de woongroep.

“Hij heeft uitgesproken dat hij altijd heeft gehoopt, deel uit te kunnen maken van een gezin zoals dat in zijn ogen hoort. En het is hem gewoon niet gegund. Dat heeft mij geraakt”, zegt Chantal, “hij heeft heel veel pech gehad. Overal worden de poten onder zijn stoel vandaan gezaagd. Hij is ‘gewoon’ het slachtoffer van het systeem. Echt super knap hoe hij overeind is gebleven. Het is echt een ontzettend lieve jongen. Veel mensen hebben hem keihard laten vallen, en daarvoor zoekt hij altijd de fout bij zichzelf. Met zijn moeder is geen enkel contact. Zijn vader ziet hij na eerder sporadisch contact, momenteel ook niet meer. Kjell heeft de drang om contacten positiever voor te stellen dan ze zijn. Hij heeft eigenlijk niemand om op te bouwen. Hij is opgegroeid in instellingen en moet het hebben van de professionals in zijn leven. Ik hoop dat hij ergens de aarde raakt en een mooie toekomst kan opbouwen.”

‘Ik wil graag dat de mensen om mij heen gelukkig zijn’ 

Zelf laat Kjell in ieder geval de moed niet zakken. Elke nieuwe plek trad hij vol goede moed tegemoet. Altijd probeerde hij het beste van zichzelf te laten zien en ook nu zegt hij het naar zijn zin te hebben. Hij heeft een vriendin, gaat naar school, werkt als pizzabezorger en houdt van gamen. “Ik verveel me nooit. Het werk als fietsbezorger vind ik geweldig om te doen. Na de mavo wil ik naar de havo en dan het hbo. Uiteindelijk wil ik psycholoog worden, ik heb altijd het gevoel dat ik veel dingen kan leren en dat mensen graag bij mij komen als ze iets kwijt willen. Verder word ik blij van goed contact met vrienden. Ik wil graag dat de mensen om mij heen gelukkig zijn.”